Fire and Ice
Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.
Dit gedicht kwam ik onlangs toevallig tegen op het internet en het intrigeerde me meteen. De vorm van het gedicht is simpel maar daarom is dat niet iets negatief. Het bestaat uit 1 strofe en heeft het rijmscheme ABAABCBCB, hierin kunnen we zowel een omarmend rijm (BAAB) als een kruisend rijm ontdekken (CBCB).
De inhoud hiervan vind ik ook zo mooi omdat het zo rustig is maar er toch ongelooflijk veel achter kan zitten. Ik vind dat het klinkt als iets dat iemand terloops zegt in een gesprek, maar achter deze woorden zitten er duidelijk een enorm verhaal. Volgens mij gaat het over een relatie die afgelopen is, waarin de dichter zich eerst volop liet verdrinken in de liefde en de hartstocht (het vuur), maar de vonk in hun relatie doofde letterlijk uit en uiteindelijk bleef er alleen maar koele afstandelijkheid en haat over. De dichter vertelt ons hoe een teveel aan beide dodelijk kan zijn.
Ik vind deze afbeelding zeer toepasselijk omdat het perfect weergeeft hoe de dichter de balans tussen vuur en ijs beschrijft. Ondanks het feit dat hij akkoord gaat met de stellingen over de vernielingskracht van beide extremen kan hij geen correcte balans vinden.
The Road Not Taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Dit refrein is er alweer eentje van Robert Frost, alleen is deze wel een beetje langer als de andere. Het gedicht bestaan uit 4 strofes van steeds 5 regels. Het rijmschema is ABAAB CDCCD EFEEF GHGGH, en net als bij Fire and ice kunnen we hier bij iedere strofe een omarmend en gekruist rijm herkennen.
Mijn interpretatie van het gedicht is dat een man voor een symbolisch pad stond in zijn leven, een pad dat splitste in twee onbegane wegen. Hij weet dat nog niemand teruggekomen is op zijn passen omdat een beslissing in het leven niet ongedaan gemaakt kan worden. Achteraf kan de dichter nog terugdenken over deze beslissing en beslissen of hij de juiste keus maakte en in dit gedicht was dit ook zo.
Ik heb deze afbeelding gekozen omdat het illustreert wat er verteld wordt in het gedicht. Een persoon staat op een pad en kan niet zien naar welke bestemming elk pad leidt terwijl beide er even aantrekkelijk uitzien.
Still I Rise
You may write me down in historyWith your bitter, twisted lies,But still, like dust, I’ll rise.You may trod me in the very dirtDoes my sassiness upset you?‘Cause I walk like I’ve got oil wellsWhy are you beset with gloom? Pumping in my living room. Just like moons and like suns,Did you want to see me broken?With the certainty of tides, Just like hopes springing high, Still I’ll rise. Bowed head and lowered eyes?Don’t you take it awful hardShoulders falling down like teardrops, Weakened by my soulful cries? Does my haughtiness offend you? ‘Cause I laugh like I’ve got gold minesBut still, like air, I’ll rise.Diggin’ in my own backyard. You may shoot me with your words, You may cut me with your eyes, You may kill me with your hatefulness, Does my sexiness upset you?Up from a past that’s rooted in painDoes it come as a surprise That I dance like I’ve got diamonds At the meeting of my thighs? Out of the huts of history’s shame I rise I rise I’m a black ocean, leaping and wide,I am the dream and the hope of the slave.Welling and swelling I bear in the tide. Leaving behind nights of terror and fear I rise Into a daybreak that’s wondrously clear I rise Bringing the gifts that my ancestors gave, I rise I riseI rise.
Dit gedicht is geschreven door een onlangs overleden dame genaamd Maya Angelou. Het is een lang gedicht dat bestaat uit zeven strofes van een verschillend aantal regels: de eerste vijf strofes hebben vier regels, de volgende heeft er zes en de laatste heeft er negen. Het rijmschema is ABCB DEFE GBHB EBIB JBKB LBLBMM NBNBOOBBB. Een hele mondvol dus er is steeds een eenzijdig gekruisd rijm te vinden bij de eerste vijf strofes, bij de laatste twee zijn dit normale gekruisde rijmen. De laatste twee worden nog gevolgd door gepaarde rijmen.
Het thema achter dit is redelijk duidelijk, het gaat hier over bevrijde slaaf die zijn ex-meester toespreekt of in bredere zin; de zwarte die een redevoering voert tegenover een racist. Ik vond dit mooi en boeiend omdat je door de regels kan lezen dat de persoon in kwestie heel wat heeft geleden onder de tirannie van zijn slavendrijver. Na deze mishandeling kan ze zich niet opbrengen om hem te vergeven en wrijft haar overwinning in zijn gezicht. Desondanks blijft ze toch niet stilstaan bij deze kleine overwinning maar gaat verder om haar nieuwe leven te ontdekken.
De afbeelding spreekt voor zich, het is een vrouw die zich heeft losgebroken van haar ketenen en nu vrij in het ondergaande zonlicht baad. Ondanks haar gevangenschap lukt het haar toch om geluk te vinden en blij te zijn met het leven dat ze heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten